kaart_wijken_utrechtCombined ShapearrowCombined ShapesearchtriangleBT Binnenstadlogo-binnenstadLOGO_BUURTTEAM_ALGEMEEN_WITBT De MeernBT Dichters- en RivierenwijkBT Hoograven TolsteegBT Kanaleneiland NoordBT Leidsche RijnBT Lunettenlogo-mboBT NoordoostBT Pijlsweerdlogo-oostBT OvervechtBT Vleutenlogo-vosoBT WestBT ZuilenFill 38
Geselecteerde buurtteam: Overvecht
Kies een ander buurtteam
placeholder

Mevrouw Van Doorn

Overvecht

"Het zwaarst is de eenzaamheid"

We praten er zo makkelijk over: langer zelfstandig blijven wonen. Maar wat komt daar allemaal bij kijken? Mevrouw van Doorn (89) weet er alles van. Zij woont al dertig jaar in haar huis in Zuilen. “Ik voel me soms eenzaam, maar ik wil hier zo lang mogelijk blijven wonen.”

Op het Amsterdam-Rijnkanaal, vlakbij haar huis, glijden binnenvaartschepen af en aan. Dat brengt herinneringen boven, want mevrouw van Doorn en haar man waren vroeger zelf ook schippers: ze vervoerden grondstoffen door Nederland, België en Duitsland. Ze woonden aan boord. Maar inmiddels woont ze alweer jarenlang in een ‘normaal’ huis. Eerst bij Werkspoor in de buurt, daarna verderop in Zuilen. Daar woont ze nog steeds. In de gezellige woonkamer hangen portretten van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen en van haarzelf en haar man.

“Ik woon hier al dertig jaar”, zegt ze. “Eerst samen met mijn man en sinds hij zeven jaar geleden overleed, alleen. Mijn zoon zegt soms dat ik misschien beter kan verhuizen naar een verzorgingstehuis. Maar in dit huis liggen zoveel herinneringen. Daar, op die stoel bij het raam zat mijn man altijd. Hier leefden we samen, hier waren we samen gelukkig. Als ik dit huis zou verlaten, raak ik dat allemaal kwijt.”

 

Wereld vergroten

“Ik begrijp wel dat mijn zoon denkt dat het beter voor me zou zijn om te verhuizen”, zegt mevrouw van Doorn. “Maar ik red me hier nog aardig, hoewel ik wel afhankelijk ben van hulp. De wijkverpleging komt twee keer per dag, onder andere om me te wassen, en ik heb hulp in de huishouding voor het stoffen, dweilen en zuigen. Dat werk is voor mij te zwaar, dus ik ben blij dat ze komen. Sommigen zijn heel goed en aardig. Naar hun komst kijk ik uit. Al zijn ze er maar kort en komen ze natuurlijk om te werken, het is toch prettig om even te kletsen met iemand die je kent.” Omdat ze de laatste tijd wat moeilijker loopt, heeft mevrouw van Doorn een rollator. “Maar daarmee durf ik niet goed de straat op. Alle stoepen in de buurt lopen schuin af. Ik ben als de dood dat ik val. Dat is al vijf keer gebeurd. Gelukkig krijg ik een aangepaste rolstoel. Dan kan ik naar buiten als iemand me wil duwen. Als hij achterin de auto past, kan mijn dochter me ergens mee naartoe nemen om te gaan wandelen. Dat soort apparaten helpen wel om je wereldje een beetje te vergroten.”

 

Klap

Het fysieke aspect vindt mevrouw van Doorn niet het zwaarst aan zelfstandig wonen. Natuurlijk, het is niet altijd fijn om afhankelijk te zijn van hulp, al is het natuurlijk wél fijn dat ze door die hulp in te zetten, in haar huis kan blijven wonen. Wat ze het zwaarst vindt, is de eenzaamheid. “Ik heb er een flinke klap van gekregen dat mijn man overleed. We waren 49 jaar samen en ineens was ik alleen. Ik mis hem erg. Mijn zoon en mijn dochter komen wekelijks langs, daar heb ik wel steun aan, maar ik wil niet te zwaar op hen leunen. Zij hebben hun eigen levens en gezinnen. Vooral ’s avonds, wanneer alle hulp weg is, voel ik me vaak eenzaam. En als ik te lang alleen ben, word ik verdrietig omdat ik alles opkrop.”

 

Dansen

Vroeger wist ze precies wat er allemaal speelde in Zuilen. Zij en haar man zetten zich jarenlang als vrijwilligers in voor de wijk. “Dat was in hetzelfde gebouw als waar het buurtteam nu zit, in buurthuis Zuilen”, zegt ze. “Mensen konden bij ons terecht voor raad of hulp wanneer ze in moeilijkheden waren gekomen. En we organiseerden activiteiten zoals bingo. Mijn man hield erg van dansen en organiseerde dansavonden. We kenden iedereen en iedereen kende ons. Dat was één van de mooie dingen aan dat werk. We hadden veel vrienden en kennissen. Maar de meesten zijn nu overleden. Sommigen wonen in een bejaardentehuis. Die kunnen hier niet heen komen. En ik ga ook niet zo makkelijk daar naartoe.”

Vroeger was ze dus van alles op de hoogte, tegenwoordig weet ze niet precies wat er allemaal georganiseerd wordt in de wijk. Mevrouw van Doorn: “Gelukkig weten ze dat bij het buurtteam wel. Binnenkort gaat iemand met me mee naar een buurthuis waar je bingo kunt doen en waar je kunt koffiedrinken en sjoelen. Als ik het leuk vind en er is een vrijwilliger die me wil me halen en brengen, dan wil ik er misschien wel elke week heen. Het zou fijn zijn om wat meer te doen te hebben.”

 

Risico

Sommige mensen, zoals haar zoon, denken dat ze minder eenzaam zou zijn in een verzorgingstehuis. Maar daar zit je ‘s avonds ook alleen, denkt ze. “Wat zou jij doen als je zo oud bent als ik en je hebt dertig jaar fijn in je huis gewoond? Ik ben me ervan bewust dat het een risico inhoudt. Dat er, mocht er iets gebeuren en ik moet direct ergens worden opgenomen, misschien geen plaats voor me is in Zuilen. Dat ik misschien niet eens in Utrecht terecht kan. Maar dat zie ik dan wel. Ik wil hier blijven wonen zo lang als ik kan.”

Vragen aan team Overvecht?

Gloriantdreef 25 (achter de bibliotheek)
3562KW Utrecht
overvecht@buurtteamsutrecht.nl
Bel/mail: ma t/m vr 9.00-17.00 uur
Langskomen? ma t/m vr 9.00-17.00 uur

030-7400505

Stuur een email